Niestety ostatnimi czasy nie jest za fajnie.
Niedługo, bo dokładnie 18-go lutego miną 4 lata, kiedy zobaczyłem Franię na fejsbukowym fanpage'u Załogi i tego dnia straciłem dla niej wszystko. Serce, rozum, rozsądek.
No właśnie, 4 lata, dla jednych dużo, dla innych dużo mnie, za mało, za krótko.
I właśnie ja jestem tym, który pełny obaw ostatnimi czasy, twierdzę, że za mało, za krótko.
Frania nam się pochorowała. Niestety do końca nie wiem, co jest. Jest pod opieką cioci weci i co rusz staramy się wykluczyć inne możliwości.
Od jakiegoś czasu Franka ma pewnego rodzaju napady, najczęściej w ciągu snu, zarówno w nocy jak i podczas dziennej drzemki. Z początku "atak" miał miejsce raz na miesiąc albo i rzadziej. NIestety od jakiegoś miesiąca ataki się na tyle nasiliły, że przytrafiają się już codziennie i to w ilości kilku na dzień
Atak, polega na tym, że podczas snu nagle i niespodziewanie Frania dostaje silnego jakby skurczu, wygina ją kompletnie w odwrócone C i sika. Nie jest to żadne łagodne wypływanie moczu, tylko tryska moczem jak z karabinu. Bardzo często towarzyszy tym atakom przeraźliwy krzyk. Dosłownie, nie jest to skok-lanie, piszczenie, tylko krzyk. Dźwięk jak z jakiegoś horroru, który skutecznie stawia nas na równe nogi, nie ważne, czy to jest 23:00, czy 2:30 w nocy.
Było robione USG nerek, był sprawdzany pęcherz, mocz, krew itd.
W pierwszej kolejności dostaliśmy Propalin, który przez jakiś czasy, jakby pomagał. Jednak przy rozpoczęciu kolejnej butelki leku okazało się, że przestał być skuteczny i sikanie przez sen stało się jakby normą. Co za tym idzie 3, 4 pralki dziennie. Kołdry, pościele - Frania to pieszczoch i uwielbia spać ze swoimi ludźmi w łóżku, a my nie potrafimy jej odmówić. Młoda, inna pani wet wysnuła taką teorię, że aż mi się nie chce tego przytaczać.
Sporo ostatnio naczytaliśmy się na temat padaczki u psów i poza brakiem kału, Franka ma praktycznie wszystkie typowe objawy. W zeszłym tygodniu dostaliśmy na próbę Phenoleptil 100mg. Pół tabletki rano, cała na wieczór. Pomimo upływu tygodnia nie ma żadnej, nawet minimalnej poprawy. Ataki zdarzają się już kilka razy dziennie (zawsze w ciągu snu), stąd Frania chodzi w pieluchomajtkach, bo nie jesteśmy w żaden sposób w stanie odpowiednio szybko zareagować.
Skutkiem leku jest zaś to, że bidulka jest ospała, wiecznie zmęczona, jakby zamroczona. Dosłownie bez życia. Jeszcze dwa tygodnie temu szalała z Gustawem na kanapie.
Przyznaję, że sam już nie wiem co myśleć. Trochę się boję, że ukochany psiak, moja córunia, moje oczko w głowie gaśnie mi w oczach.
Oczywiście zrobimy wszystko, by jej się polepszyło, by wróciła do pełni sił, ale póki co sam czuję się cholernie bezradny.
Może ktoś z Was miał podobną sytuację, z którymś z Waszych pupili?
To nie jest tak, że nie chcemy iść na rezonans, bo już i taka koncepcja wyszła, tylko pani doktor boi się o to czy Frania wytrzyma narkozę.
.
